نویسنده : جورج الیوت  

    ترجمه : مینا سرابی

این رمان دو جلدی به قلم نویسنده ای نگارش شده که سهمی از زیبایی نصیبش نشده بود و شاید همین چهره ی نازیبا راهی برای خلق این شاهکار گشود. الیوت در کتاب خود صحنه ای از زندگی می آفریند با همه فراز و فرودها و سهمی که مسائل سیاسی و اجتماعی در آن دارد. “میدل مارچ” قهرمانی جوان دارد با خصوصیات اخلاقی نزدیک به نویسنده اش و کند و کاوی دارد در سرنوشت شش ازدواج موفق یا ناموفق. رمانی تراژیک که از شکست افراد در راه دستیابی به اهدافشان روایت دارد و گرفتاری های معمول زندگی را به تصویر می کشد.

گزیده ای از کتاب :

«خیال می کنم تازگی ها  مد شده است که آوازهای خنده دار را بدون آهنگ می خوانند و می گذارند آهنگشان را خودتان حدس بزنید- درست مثل اینکه روی طبل می زنند.»

روزاموند با یکی از آن لبخندهای نادرش گفت: «آه، منظورتان آقای بوئر است. دارید از همسایه مان بدگویی می کنید.»

لایدگیت از یاد برد که باید در پاسخ او چیزی بگوید. با خود می اندیشید: «این دختر با پیراهن آبی آسمانی بسیار کم رنگ، این پوست سفید یکدست، چه موجود زیبایی است، درست مثل اینکه گلبرگ های گل بزرگی از هم باز شده اند، او را به نمایش گذاشته اند؛ و با وجود این سفیدی کودکانه، چه رفتار متین و زیبایی دارد.» خاطره ای که از لور داشت، او را یکسره از چشمان درشت و اندیشناک بیزار ساخته بود؛ گاو مقدس دیگر برایش گیرایی نداشت، و روزاموند درست نقطه ی مقابل او بود. به خود آمد و پرسید:

«امشب که مرا از شنیدن موسیقی محروم نمی کنید؟»

«اگر میل داشته باشید شما را از دیدن تلاشم محروم نمی کنم. پاپا حتما اصرار می کند که بخوانم. اما جلو شما صدایم می لرزد، چون صدای بهترین خواننده های پاریس را شنیده اید. من خودم خیلی کم موسیقی خوب شنیده ام، فقط یک دفعه به لندن رفته ام. اما ارگ نواز ما در کلیسای سن پیتر موسیقدان خوبی است، و من پهلوی او تعلیم می گیرم.»